Cyganie

.

– Przyjechali, przyjechali! – krzyczał Adaś.
Grupka dzieci odwróciła się niemal jednocześnie
w stronę małej postaci biegnącej wzdłuż ulicy.
– Ciekawe kto przyjechał..? – zapytała Magda.
W małym miasteczku goście byli rzadkością.

Po chwili chłopiec dobiegł do nich zdyszany,
jąkając się z przejęcia przekazywał nowinę,
jednocześnie wskazując ręką w stronę lasu.
– Cyganie jadą, jak ich dużo, aż osiem wozów.
Chodźmy zobaczyć, jak rozkładają tabor.
– Muszę zapytać mamy czy mi pozwoli.
Ania wstała i otrzepując sukienkę ruszyła
niechętnie w stronę domu, powoli wchodziła
po schodach, zastanawiając się, czy uzyska
zgodę, by odwiedzić miejsce obozowiska.

– Mamo, czy mogę iść z koleżankami na łąkę?
Proszę pozwól, nie będziemy tam długo.
– To podwórko już Wam nie wystarczy, znów
Was gdzieś niesie, poza tym niedługo będzie
kolacja, ojciec będzie się denerwował  jeśli
na nią nie zdążysz.
– Mamo, przyjechali Cyganie, chcemy zobaczyć,
pozwól mi pójść choć na chwilę, wszyscy idą.
– Dobrze, tylko nie podchodźcie zbyt blisko,
wiesz przecież, że oni kradną dzieci, zwłaszcza
takie smagłe i ciemnookie jak Ty. Dobrze idź,
tylko wróć zanim zajdzie słońce.

Siedzieli na płocie zafascynowani widokiem tego,
co działo się w obozowisku. Kobiety w kolorowych,
długich spódnicach gotowały coś nad paleniskiem,
mężczyźni siedzieli w kręgu rozmawiając głośno.
Dobiegały ich dźwięki gitary, rżenie koni i śmiech
cygańskich dzieci biegających pomiędzy wozami,
niektóre podbiegały blisko spoglądając w ich stronę.
– Jutro pewnie do miasteczka przyjdą Cyganki,
by śpiewnym głosem zachęcać do powróżenia,
ostrzenia noży czy kupna patelni – pomyślała Ania.

Nagle wypatrzyła wśród dzieci dziewczynkę,
która wraz z matką nawlekała na nić małe koraliki.
Ubrana w barwną sukienkę, ze złotymi kółkami
na przegubach drobnych dłoni opowiadała coś
kobiecie, ta pochyliła się, żartobliwie pociągnęła
ją za czarny warkoczyk i roześmiała się serdecznie.
Błyszczące nitki wplecione we wstążki i spódnice raz
po raz połyskiwały w świetle zachodzącego słońca.

Nagle ogarnęła ją jakaś dziwna, nieznana tęsknota.
– Chciałabym – pomyślała – żeby mnie porwali,
tak tylko… na trochę…