Ori i Tygrys

.

Ori weszła do pokoju. Był wielki, chłodny i ciemny, niczym zamkowa komnata. Cień dreszczu przebiegł jej po ramionach. Posuwając się po omacku dotarła do komody na której stała lampa. Kiedy ją zapaliła z niewielkiego kręgu światła wyłoniły się nieliczne, najpotrzebniejsze meble. Ściany i kąty nadal pozostawały  w mroku. Usłyszała szmer, błysk maleńkich, żółtych światełek podpowiedział jej, że to Pantera, która obudziła się ze swej porannej drzemki.

– Chodź tu do mnie – powiedziała cicho.
Pantera przeciągnęła się leniwie, zamruczała i z miękkością przynależną kotom, powolizbliżyła się do dziewczyny. Ori zanurzyła dłonie w czarnej, ciepłej sierści grzejąc zziębnięte palce, potem spojrzała w stronę miski, była pusta.
– Muszę jej przynieść wody – pomyślała.
Robiła to niechętnie, ponieważ studnia z wodą była na zewnątrz, aby do niej dotrzeć, trzeba było przejść przez pusty pokój w którym mieszka Tygrys.
– Dlaczego Mar go sprowadził..?- zastanawiała się wielokrotnie.
Mówił wprawdzie, że jest mądry i nie zrobi jej krzywdy ale ona i tak bała się tego wielkiego złoto-brązowego kota.
– Zanim to zrobię, przygotuję obiad – wzięła lampę ze stołu i poszła do kuchni. Po godzinie wszystko było gotowe. Z tacą w rękach, pomagając sobie nogą otworzyła drzwi do pokoju. Uśmiechnęła się na widok płomieni tańczących w kominku i mężczyzny, który klęcząc dokładał do ognia bukowe polana.
– Jesteś w samą porę, siadajmy do stołu. Długo zostaniesz..?
– Nie Ori, mam dzisiaj dużo pracy, wrócę późno.
– Weźmiesz ze sobą Tygrysa..?
– Dzisiaj nie mogę. Tyle razy Ci mówiłem, że nie masz się czego bać.
– Nie jestem tego pewna, on czuje mój strach.

Powoli otwierała ciężkie, dębowe drzwi. Stanęła w progu i popatrzyła w głąb pokoju. Promienie słońca wpadające z jedynego okna złociły jego pręgowaną sierść. Żółte oczy patrzyły czujnie, śledząc każdy jej ruch. Posuwała się wolno wzdłuż ściany, kiedy w połowie drogi Tygrys podniósł się, znieruchomiała. W jej gardle usadowił się strach i ściskał niemiłosiernie a ciało ogarnęło drżenie nie do opanowania.
– Tylko spokojnie, nie panikuj – szeptała w myślach – Mówił przecież, że nic minie zrobi. Jeszcze tylko kawałek, kilka metrów zaledwie. Zrobiła krok, potem następny, gdy dotarła do wyjścia z ulgą zatrzasnęła za sobą drzwi.

Popołudniowe słońce grzało mocno i zapraszało do spaceru. Mar powtarzał jej zawsze, że nie powinna siedzieć wciąż w domu, zatopiona w myślach i książkach, tylko korzystać z uroków jesieni, póki jeszcze trwa. Dzisiaj go posłucha.

Wędrowała długo oglądając witryny sklepowe i płaskorzeźby na kamienicach. Kiedy słońce chyliło się ku zachodowi i zmęczenie dało znać o sobie, zatrzymała się obok kamiennej fontanny. Usiadła na ławce i spojrzała wokół. Działo się coś dziwnego, najpierw zastanowiła ją cisza i bezruch w powietrzu, potem to, że miasto opustoszało i nie ma w nim ani jednej ludzkiej istoty. Ogarnął ją niepokój a wraz z nim nieodparte pragnienie natychmiastowego powrotu do domu.

Skierowała kroki w kierunku uliczki którą przyszła. Wydawała jej się jakaś inna a wszystkie miejsca, które po drodze widziała, były jej zupełnie obce.  
– Może ta właściwa, to równoległa do tej, po którą idę..? Muszę  ją odnaleźć.
Przechodziła z ulicy na ulicę, nie znalazła nic, co wskazałoby jej drogę do domu.
– To miasto wchłania mnie, rozrasta się w jakiś dziwny sposób, czuję, że coraz bardziej się oddalam – myślała z rozpaczą.
Robiło się coraz ciemniej, mroczne oczodoły okien nie dawały żadnej nadziei na spotkanie kogokolwiek. Zmęczone stopy zaczęły odmawiać jej posłuszeństwa. Nagle w dali dostrzegła światło, przyspieszyła kroku i znalazła się przy fontannie.Położyła się na ławce pod jedyną w tym mieście zapaloną latarnią. Kuląc ramiona wpatrywała się w ciemność. Powoli, tak jak to miasto ogarniała ją pustka.

Obudził ją szmer i ciepły oddech w okolicach karku. Odwróciła się. Cień strachu podpłynął jej do gardła, gdy na wysokości oczu napotkała dwa żółte światełka. Tygrys stał nieruchomo a w jego wzroku pojawiło się coś, co sprawiło, że jej serce uspokoiło się a strach powoli opuszczał jej ciało. W jego miejscu pojawiła się mała iskierka nadziei. Podniosła się i zacisnęła mocno palce na czerwonej obroży.

– Zaprowadź mnie do domu, do Mara, do Pantery – szepnęła

Szli wolno mroczną ulicą, za nimi zapalały się kolejne latarnie a zbłąkany ptak krzykiem obwieścił nadejście świtu.

.